Szepty Poranka, Cisza Dnia.

Rozmowy z porankiem

"Witaj, stary druhu" – huczało jej w głowie. On uśmiechnął się, spoglądając spod przymkniętych powiek, jakby słyszał te słowa, i mruknął tylko:

– Dlaczego tak melodramatycznie? – zapytał ciepłym, głębokim głosem, który niczym przyjemny, rozgrzewający trunek rozlał się po jej wnętrzu. Fakt, zabrzmiało to idiotycznie, sama to teraz pojmuje, patrząc na te słowa z perspektywy czasu, ale po prostu wypłynęły, jak wiele innych słów, które ulatują, nie zważając na wskazówki kontroli lotów na życiowym lotnisku. Spłoszonym wzrokiem spojrzała w jego stronę, lecz nie dostrzegła na jego twarzy żadnej zmiany, drgnienia, grymasu, z którego mogłaby cokolwiek odczytać. Tak dawno się nie widzieli, nie rozmawiali, że zwyczajnie zapomniała o jego umiejętności.

Kiedyś spotykali się codziennie. Natychmiast po przebudzeniu biegła do niego, radośnie wyciągając małe rączki i wołając: "Witaj, Poranku!". On muskał promieniami słońca jej policzki, zaglądał w oczy. Śmiała się, wydając piskliwym, dziecięcym głosikiem niby groźne rozkazy:
– Tylko nie po oczach! Oj, oj, nie świeć mi w oczy.
On nic sobie z tego nie robił, wręcz przeciwnie, zaglądał ciekawie do wnętrza dziecięcego pokoju, zachęcając promienie słońca do zabawy. Wpadały więc do środka i tańczyły aż do utraty tchu albo do wizyty rodziców, którzy zniecierpliwieni ponaglali: – Dość tych wygłupów, czas do szkoły!

Potem odkryła, że On rozumie, pojmuje i słyszy. Rozmawiali bezgłośnie, chowając słowa w małych puzderkach tajemnicy, która czasem odpływała na grzbiecie obłoków, innym razem ginęła w iskrach słonecznych refleksów, a jeszcze kiedy indziej rozpływała się pośród niezliczonych kropel deszczu.

Rozmowy ustały z dnia na dzień. Nie wie dlaczego, jedyne wyjaśnienie, jakie przychodzi jej na myśl, to brak czasu.

🔔